Dat is wat veel ouders hun kinderen toewensen als ze een kindje krijgen. Het leven is echter zelden een sprookje en de 'roze wolk' is niet voor iedereen zo roze. Voor het opvoeden krijg je geen handleiding. Het is een reis waarbij je put uit je eigen ervaringen als kind, als mens. Het is dan ook niet de vraag of je patronen uit vroegere relaties herhaalt, maar wat je herhaalt.

 

Vol verwachting

Ben je zwanger, vol verwachting van wat er in je groeit. Kijk je uit naar een lief klein wezentje, waar je voor kunt zorgen, dat je kunt zien groeien en mag helpen ontwikkelen tot een mooi en gelukkig mens. Of is het misschien wel lastig om te genieten en heb je twijfels? Of wil je graag een kindje omdat je zelf iets mist in je leven? Wist je dat ook de ervaringen in de baarmoeder van invloed zijn op het leven van je kind? Wil je weten hoe je je kindje een goede start kunt geven?

 

Kinderen weten je diep te raken

Ben je al vader of moeder en heb je de verantwoordelijkheid om goed voor je kind te zorgen? Dat doe je naar je beste kunnen, maar het valt soms niet mee. Want hoe doe je dat dan, goed zorgen? Wat verlang je voor je kind en voor jezelf? Misschien heb je daar uitgesproken ideeën over. Heb je ervaringen uit je eigen jeugd waarvan je zegt: “zo wil ik het ook” of “dat wil ik zeker anders doen dan hoe ik het zelf heb ervaren”.

 

Misschien kom je tot de ontdekking dat dat nog niet zo makkelijk is, omdat je nog niet los bent van wat je zelf hebt meegemaakt in je leven. Of omdat je je daar nog niet bewust van bent, maar wel geraakt wordt door het gedrag van je kind. Misschien verlies je snel je geduld of merk je dat je opeens staat te schreeuwen? Of misschien is het moeilijk om met je eigen boosheid om te gaan, omdat er in je eigen jeugd geen plaats was voor deze gevoelens? Misschien is het lastig om van je kind te houden of voel je schuld of schaamte omdat het je niet lukt om de moeder of vader te zijn die je had willen zijn.

 

Waarom lukt het niet altijd?

Iedere volwassene draagt - vaak onbewust - een gekwetst stuk in zich dat te maken heeft met ervaringen in onze jeugd. Als jong kind hebben we behoefte aan verbinding, aan ouders die op ons afgestemd zijn en ons geruststellen, aan een veilige plek. In de praktijk is het vaak zo dat ergens onze behoeften niet gezien worden, niet gewaardeerd of zelfs afgewezen. Dit gevoel van afwijzing is zo pijnlijk dat we er alles aan doen om dat niet meer te hoeven voelen. We kiezen onbewust een strategie om wel de erkenning en liefde te krijgen van onze ouders. We ontwikkelen vooral de kwaliteiten die onze opvoeders waarderen, en we verwaarlozen kwaliteiten waarvan we als klein kind voelden dat die minder gewenst zijn. Als volwassene weet je vaak niet meer welke delen van jezelf je hebt buitengesloten. Dat wat er overbleef ben je als 'alles' gaan beschouwen. Dit ben ik.

​

Hele mensen

Als je zelf een kind krijgt, heeft het contact met alles van jou, niet alleen met het stuk dat jij kent, maar ook met datgene wat diep in jou ligt verborgen. Dat waar onze kinderen ons raken heeft vaak te maken met onze kwetsing of met onze gekozen overlevingsstrategie. Kinderen hebben behoefte aan complete ouders. Zij snappen niet waarom jij het stuk ontkent dat zij wel aanvoelen. Ze zullen je er net zo lang op wijzen totdat jij het integreert in je leven, totdat je je verborgen kwaliteiten alsnog gaat inzetten en daarmee een heel mens en een liefdevollere ouder wordt.

​

Ruimte voor groei

Door je bewust te worden van deze patronen kun je een moment inbouwen tussen de actie van je kind en de reactie van jou als ouder. Je gaat beseffen dat je reactie voortkomt uit het 'oude zeer'. Daarmee krijg je de ruimte om anders te gaan reageren dan je vanuit je aangeleerde overlevingsdeel doet. Hierdoor geef je niet alleen jezelf meer ruimte, maar ook je kind, om te zijn wie hij of zij werkelijk is. Je kind kan groeien door jouw groei.

​